لای لای، ای پسر کوچک من

دیده بربند، که شب آمده است

دیده بربند،  که این دیو سیاه

خون به کف، خنده به لب آمده است

سربه دامان من خسته گذار

گوش کن بانگ قدمهایش را

کمر نارون پیر شکست

تا که بگذاشت بر آن پاییش را

آه بگذار که بر پنجره ها

پرده ها را بکشم سرتاسر

با دو صد چشم پراز آتش و خون

می کشد دمبدم از پنجره سر

از شرار نفسش بود که سوخت

مرد چوپان به دل دشت خموش

وای، آرام که این زندگی مست

پشت در داده به آوای تو گوش

یادم آید که چو طفلی شیطان

مادر خسته خود را آزرد

دیو شب از دل تاریکی ها

بی خبر آمد و طفلک را برد

شیشه پنجره ها می لرزد

تا که او نعره زنان می آید

بانگ سر داده که کو آن کودک

گوش کن، پنجه به در می ساید

نه برو، دور شو ای بد سیرت

دور شو از رخ تو بیزارم

کی توانی بربائیش از من

تا که من در بر او بیدارم

ناگهان خاموشی خانه شکست

دیو شب بانگ برآورد که آه

بس کن ای زن که نترسم از تو

دامنت رنگ گناه است،گناه

دیوم اما تو زمن دیوتری

مادر و دامن ننگ آلوده!

آه،بردار سرش از دامن

طفلک پاک کجا آسوده؟

بانگ می میرد و در آتش درد

می گدازد دل چون آهن من

میکنم ناله که کامی،کامی

وای بردار سر از دامن من